Er zijn niet veel mensen die mij advies vragen. Toch heb ik het. En ik ga het geven ook. Mijn eerste advies luidt: ‘Geef nooit ongevraagd advies.’ Dat is vervelend. Natuurlijk klinkt dat tegenstrijdig (en dat is meteen mijn tweede advies: ‘Wees niet bang om tegenstrijdig te zijn.’ Tegen je eigen tegenstrijdigheid vechten, slurpt kracht op die je kunt gebruiken om een mens te zijn), máár ik plak er een kanttekening achteraan: ‘Ténzij je met ongevraagd advies kunt voorkomen dat er iemand sterft of vreselijk ongelukkig wordt.’
Dat zijn adviezen in de categorie: ‘Denk niet sneller dan die trein te zijn', ‘Ik zou niet je linkerhand loslaten, want dan val je van de zevende verdieping uit het raam en lig je in deze onderbroek uiteengespat tussen de meeuwen naast de vuilcontainer’ en ‘Ga nou niet huilend in die mooie jurk naast de telefoon zitten wachten totdat die lul belt, want die zit nu boven een bord andijviestamppot tegen zijn vrouw en kind te liegen en kamerplanten te doden met die bekende poepgeur die altijd uit zijn hapgat komt. Je kunt in die jurk veel beter wild en ongeremd dansen.’ O, en ‘Bukken! Brug!’ als je op een boot zit, uiteraard. Maar dat spreekt voor zich.

Lees ook: Georgina Verbaan: 'Het is natuurlijk maar een verhaal'

Terug naar mijn advies. Het gaat over kleine dingen, met kleine gevolgen. Wanneer te veel kleine gevolgen zich aan je presenteren, slokt dat namelijk veel tijd op. En geld voor haarspray. Ik kan natuurlijk ook advies over grote zaken met grote gevolgen geven, zoals ‘vermoord geen mensen’, maar dat vind ik dan weer niet opgaan wanneer iemand bijvoorbeeld bezig is een mes in je lichaam te steken, of in dat van een dierbare. Grijp dan gewoon de dichtstbijzijnde wodkafles (ik stel me bij dergelijke scenario’s rondslingerende wodkaflessen voor, doe je voordeel met deze wetenschap) en sla die op de schedel van de aanvaller kapot. Ik bedoel, je moet wat, op zo’n moment. Verder is het natuurlijk nogal wiedes dat moorden problemen oplevert. Schuldgevoel, liegen, celstraf. Dat vreet allemaal tijd en energie die je kunt besteden aan het negeren van je grijze haren.

Want dát brengt mij bij het advies dat ik écht wil geven: trek ze er niet uit! Ik speelde een tijd in het DeLaMar Theater en het licht in de kleedkamers aldaar was van dien aard dat ik elke avond nieuwe grijze haren ontdekte die zich nooit eerder aan mij voorgesteld hadden. Soms ging ik bijna te laat op omdat ik er nog een paar met wortel en al uit moest rukken. Opgeruimd staat netjes, dacht ik, en: ik ben te jong voor dit soort shit. Totdat er een paar maanden later grijze stekels uit mijn bruine bos lange haar opdoemden. Want die krengen komen gewoon terug. Wat mij betreft is het in het leven toch heel erg óf grijze stekels (liever niet, maar soms moet je kiezen) óf lang haar (ook al is dat zo hier en daar grijs). Lang haar én grijze stekels zijn dan weer een tegenstrijdigheid die ik er op mijn hoofd niet bij kan hebben. Ik kon aan die stekels voelen van welke kant de wind kwam. Zoiets wil je alleen als je met vuur werkt.

Lees ook: Carmen Felix: Gevoelsman

Verder adviseer ik niet te vaak het woord advies te bezigen, schrijven of lezen, want je gaat onbedoeld aan Vieze Ad denken, en iedereen kent wel een Vieze Ad. Bah. Als laatste advies, en dit druk ik je écht op het hart: neem van mij geen advies aan, dat is vreselijk verwarrend.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 8, 2018